Corona Lock Down Diary - 1

ଆମ ପରିବାର ଛୋଟ ପରିବାର, ବାପା, ବୋଉ, କୁନି ଆଉ ମୁଁ୤ ବାପା ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ପୋଲିସ ଚାକିରୀ କରନ୍ତି୤ କିନ୍ତୁ ଆମ ନିଜଘର ଖୋର୍ଦ୍ଦାରେ ତେଣୁ ଆମେ ସେଇଠି ରହୁ୤ ଜେଜେବାପାଙ୍କ ଅମଳରେ ଚାରିବଖରା ଘର କରିଦେଇଥିଲେ ବୋଲି ଆମେ ଆଉ ଭୁବନେଶ୍ବର ଗଲୁ ନାହିଁ୤ ଘରେ ବାପାବୋଉଙ୍କ ପାଇଁ ଅଲଗା ରୁମ୍ ଆଉ କୁନି ଓ ମୋ ପାଇଁ ଅଲଗା ରୁମ୍ ଥିଲା୤

ମାର୍ଚ୍ଚ୍ ମାସ ଶେଷଆଡ଼କୁ ଯେତେବେଳେ ସାରାଦେଶରେ ଲକ୍ ଡାଉନ୍ ଲାଗୁ ହୋଇଗଲା, ବାପା ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ରହିଲେ ଆଉ ଘରକୁ ଆସିବା ସମ୍ଭବ ହେଲାନି୤ ସେମିତିରେ ବି ବାପା ସପ୍ତାହରେ ଦିନେ ଦୁଇଦିନ ଆସୁଥିଲେ୤ ବୋଉ ଘର କଥା ବୁଝୁଥିଲା୤ ଆମର ସ୍କୁଲ୍ ଆଉ କଲେଜ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା୤ ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍‌ସ୍ ପାଇଁ ମୁଁ କୋଚିଂ ନେଉଥିଲି, ହେଲେ ଏବେ ପୁରା ଘରେ ବନ୍ଦୀ୤ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା୤ ପରେ ପରେ ବିରକ୍ତ ଲାଗିଲା୤ ସଞ୍ଜ ହେଲେ ସାହିର ସାଙ୍ଗମାନେ ଆସି ଆମ ଘର ସାମନାରେ ବସି ଗପସପ ହେଉଥିଲୁ ହେଲେ ବି କଲେଜ୍ ଯାଇ ମସ୍ତି କରିବା ମନେ ପଡୁଥିଲା୤

ଦଶଦିନ ପରେ ହୋଇଗଲା୤ ଆମେ ସବୁ ଅଳସୁଆ ହୋଇଗଲୁ୤ ସକାଳୁ ଉଠିଲା ବେଳକୁ ନଅଟା ଦଶଟା ହେଉଥିଲା୤ ଶୋଇଲା ବେଳକୁ ଏଗାର ବାର ବାଜୁଥିଲା୤ ବୋଉ ସବୁବେଳେ ବିରକ୍ତ ହେଉଥିଲା ହେଲେ ତା କଥା କିଏ ଶୁଣୁଛି? ସକାଳୁ ସକାଳୁ ସେ ବ୍ୟାଗ୍ ଧରି ଯାଇ ପରିବା ନେଇ ଆସେ୤ ସଉଦା ପତ୍ର ସବୁ ସେ ବୁଝେ୤ ଆମେ ଦିଜଣ ଶୋଇଥାଉ୤ ଦିନ ବିତି ଯାଉଥିଲା୤

ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଆମ ଘର ସାମନାରେ ସାଙ୍ଗମାନେ ମିଶି ବସିଥିବା ବେଳେ ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ସଞ୍ଜୟ ମୋବାଇଲରେ ବ୍ଲୁ ଫିଲ୍ମ୍ ଦେଖେଇଲା୤ ଆମେ ସବୁ ଚୁପ୍ଚାପ୍ ଦେଖିଲୁ୤ ଯାହା ଅବସ୍ଥା ହେଉଥିବ ବୁଝି ପାରୁଥିବେ୤ ଅନ୍ଧାର ହେବାପରେ ସେମାନେ ଚାଲିଗଲେ୤ ମୁଁ ଘରକୁ ଗଲି ସିନା ମନ ଥିଲା ମୋବାଇଲରେ୤ ମୋ ମୋବାଇଲରେ ବି ବ୍ଲୁ ଫିଲ୍ମ୍ ନେଇ ଆସିଥିଲି୤ ରାତିରେ ଖାଇବା ସରିବାପରେ ବୋଉ ଶୋଇବାକୁ ଗଲା୤ କୁନି ବୋଉର ଗୋଡ଼ ଚିପାଚିପି କରିବାପାଇଁ ଗଲା୤ ଅନେକ ଦିନ ସେ ସେଇଠି ଶୋଇଯାଏ୤ ମୁଁ ରୁମରେ ବସି ମୋବାଇଲରେ ବ୍ଲୁ ଫିଲ୍ମ୍ ଦେଖୁଥିଲି୤ ଅନ୍ଧାର ଥିଲା୤ ମୋ ବାଣ୍ଡ ସେତେବେଳକୁ ପୁରା ଶକ୍ତ ହୋଇ ଆସିଥିଲା୤ ପ୍ୟାଣ୍ଟ୍ ଭିତରେ ହାତ ପୁରେଇ ମୁଁ ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ମୁଠି ମାରୁଥିଲି୤ ଫିଲ୍ମ୍ ଦେଖିବାରେ ଏମିତି ଭଳକି ଯାଇଥିଲି ଯେ ଜାଣିପାରିଲିନି କେତେବେଳେ କୁନି ଆସି ମୋ ପାଖରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଗଲାଣି୤ ହଠାତ୍ କୁନିକୁ ଦେଖି ମୋବାଇଲ୍ ବନ୍ଦ କରିଦେଲି୤ ହେଲେ ସେ ବୋଧହୁଏ ଅନେକ ସମୟ ହେଲା ଦେଖିଥିଲା୤

କିଛି ନ ଜାଣିଲା ପରି ମୋବାଇଲ୍ ଧରି ମୁଁ ବାଥରୁମରେ ପଶିଗଲି୤ ସେଇଠି ମୁଠି ମାରିଲି ଆଉ ବୀର୍ଯ୍ୟ ପକେଇବା ପରେ ଧୁଆଧୋଇ ହୋଇ ଆସିଲି୤ କୁନି ଶେଯରେ ଶୋଇଥିଲା୤ ଯା ହେଉ ସେ ଶୋଇପଡ଼ିଛି ବୋଲି ଭାବି, ଫୋନକୁ ଚାର୍ଜରେ ଲଗେଇ ଦେଇ ମୁଁ ଶୋଇବାକୁ ଯାଉଛି, କୁନି କହିଲା, “ଭାଇ ସେ ବ୍ଲୁ ଫିଲ୍ମ୍ କୋଉଠୁ ପାଇଲୁ?” ମୁଁ ପୁରା ଚମକି ଗଲି୤ କଣ କହିବି, ବୁଝି ପାରୁନଥିଲି, କହିଲି, “ତୁ ସେ ସବୁରୁ କଣ ପାଇବୁ୤ ଯା ଶୋଇପଡ଼୤” ସେ କିନ୍ତୁ ପୁଣିଥରେ ପଚାରିଲା ପରେ କହିଲି, “ମୋ ସାଙ୍ଗ ମୋତେ ଦେଲା୤” 

- ତୁ ସବୁବେଳେ ଏ ସବୁ ଦେଖୁଛୁ?

- ହଁ ଦେଖୁଛି, ତୋର କଣ ଗଲା ସେଥିରୁ କହିଲୁ? ତୁ ଶୋଇପଡ଼୤

- ଏସବୁ ଦେଖିଲେ ତତେ ଅସନା ଲାଗୁନି? 

- ନାଇଁ ଲାଗୁନି୤

ସେ କିଛି ସମୟ ନିରବ ରହିବାପରେ କହିଲା, “ଭାଇ ମୋତେ ଟିକେ ଦେଖେଇବୁ?  ମୁଁ ଦେଖିବି୤ ମୋ ସାଙ୍ଗମାନେ ସବୁ ଦେଖିଛନ୍ତି, ମୁଁ କେବେ ଦେଖିନଥିଲି୤ ସବୁବେଳେ ସାଙ୍ଗମାନେ ଚିଡ଼ଉଛନ୍ତି୤”

- ତମ ସ୍କୁଲରେ ଏଇ ସବୁ ଚାଲିଛି? ପାଠପଢୁଛ ନା ବ୍ଲୁ ଫିଲ୍ମ୍ ଦେଖୁଛ ?

ସେ କିଛି କହିଲାନି୤ ମୁହଁ ବୁଲେଇ ଦେଇ ଶୋଇଗଲା୤ ମୁଁ ବି ଶୋଇଗଲି୤

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ବୋଉ ଡାକଦେଲା, “ଆରେ କୁନା, କବାଟଟା ଦେଇ ଦେ୤ ମୁଁ ବଜାର ଯାଇ ଆସୁଛି୤” ମୁଁ ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ବେ ଉଠିଲା ବେଳକୁ ଶେଯରେ କୁନି ନଥିଲା୤ ମୁଁ କବାଟ ଦେଇ ଆସିବା ବେଳକୁ କୁନି ବାଥରୁମରୁ ବାହାରିଲା୤ ସେ ଲୁଚେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା ତା ହାତରେ ମୋ ମୋବାଇଲ ମୁଁ ଦେଖିଦେଇ ଝାମ୍ପି ନେଇ ଆସିଲି୤ ସେ କିଛି କହିଲାନି, ମୂର୍ତ୍ତିଭଳି ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଲା୤

- ତତେ ମନା କରିଥିଲି ନା ମୋ ମୋବାଇଲ୍ ଛୁଇଁବୁନି ବୋଲି୤

- ମୋ ସାଙ୍ଗକୁ ଫୋନ୍ କରିବାକୁ ନେଇଥିଲି୤ ସେ କହିଲା୤

ମୁଁ ମୋବାଇଲକୁ ତକିଆ ତଳେ ଥୋଇଦେଇ ପୁଣିଥରେ ଶୋଇଗଲି୤

ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲାବେଳକୁ ଦିନ ଦଶଟା ହେଲାଣି୤ ବୋଉ ବଜାରରୁ ଫେରିଆସିଥିଲା୤ ରୋଷେଇଘରେ ବୋଉ ଆଉ କୁନି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଥିଲେ୤ ମୁଁ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରିଦେଇ ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ ବସିଲା ବେଳକୁ କୁନି ପରଟା ଆଉ ଚିନି ନେଇ ଆସିଲା୤ ପାଣି ଗିଲାସ୍ ଥୋଇଦେଲା୤ ବୋଉ ରୋଷେଇରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲା୤ ମୁଁ ପରଟା ଖାଇଦେଇ ଟିଭି ଲଗେଇ ବସିଲି୤ ସେତେବେଳେ ମୋ ମୋବାଇଲରେ ଫୋନ୍ ଆସିଲା୤ ତକିଆ ତଳୁ ଫୋନ୍ ନେଇ ଆସିଲି ମୋ ସାଙ୍ଗଜଣେ ଫୋନ୍ କରିଥିଲା୤ ତା ସହ କଥା ହେବାପରେ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲି, କୁନି ସକାଳୁ କେତେ ସମୟ ମୋ ଫୋନରେ କଥା ହେଇଛି ଆଉ କାହା ସହିତ୤ କିନ୍ତୁ କଲ୍ ରେକର୍ଡ଼ରେ କିଛି ନଥିଲା୤ ମୋତେ ସନ୍ଦେହ ହେଲା୤ ଗତ ରାତିର କଥା ମନେ ପଡ଼ିଗଲା୤ କୁନି ମୋବାଇଲ୍ ନେଇ ବ୍ଲୁ ଫିଲ୍ମ୍ ଦେଖୁଥିଲା କି? ଏଇ କଥା ମୋ ମନକୁ ବାରମ୍ବାର ଆସୁଥିଲା୤