Neighbor sweety wanted pregnancy from me

‘ତମେ କୁଆଡ଼େ ଯାଉଛ?’ ରମା ମୋତେ ଆକଟ କରି କହିଲା୤ ଘରେ ସେତେବେଳେ ପଡ଼ୋଶୀ ରଥବାବୁଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ସ୍ବପ୍ନା ବସିଥିଲା୤ ତାକୁ ଦେଖିଲେ ମୋ ମନ କେମିତି କେମିତି ହୋଇଯାଏ୤ ସମ୍ଭାଳି ହୁଏନି୤ ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏକାନ୍ତରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାପାଇଁ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଯିବାକୁ ବାହାରୁଥିଲି୤ କହିଲି, ‘ତମେ ଦୁଇଜଣ ବସି ଗପିବ୤ ମୁଁ ଏଠି ଏକୁଟିଆ ବସି କଣ କରିବି?’
ସ୍ବପ୍ନା କହିଲା, ‘ଭାଇ ଆପଣ ବସନ୍ତୁ୤ ଆମେ ସେମିତି କିଛି ଖାସ୍ କଥା ହେବୁନି୤’
ମୁଁ ଅଟକିଗଲି୤ ରମା ରୋଷେଇକୁ ଚାଲିଗଲା ଚା ତିଆରିକରିବା ପାଇଁ୤ ମୁଁ ପାଖରେ ବସି ସ୍ବପ୍ନାକୁ ନିରେଖି କରି ଚାହୁଁଥିଲି୤ ବୟସ ହେବ ପଚିଶି କି ଛବିଶି୤ ଦେହଟା କ୍ଷୀରଠୁ ବି ଅଧିକ ଗୋରା୤ ମୁହଁଟା ଲମ୍ବା ଆଉ ଓଠଟା ଛୋଟ୤ ନାକ ଗୋଜିଆ୤ ଛାତିରେ ଛୋଟିଆ ଛୋଟିଆ ଦୁଇଟା ମୁଣ୍ଡିଆ୤ ଅଣ୍ଟା ସରୁ୤ ପାଦ ଦୁଇଟା ବହୁତ ସୁନ୍ଦର୤ ବାହାହେଇକି ଏଇ ତିନିବର୍ଷ ହେବ ବୋଧହୁଏ୤ ମୁଁ ସ୍ବପ୍ନାକୁ ଦେଖିଲେ ଭାବେ, ଏଇ ଝିଅଟା ଏତେ ଗୋରୀ ୟା ଛାତିର ଦୁଧ ଦୁଇଟା କେମିତି ଦେଖାଯାଉଥିବ? ବିଆ ପୁରା ଲାଲ୍ ଟହଟହ ଦେଖାଯାଉଥିବ? ବ୍ଲୁ ଫିଲ୍ମରେ ଦେଖିବା ଭଳି ଫିରଙ୍ଗୀ ହିରୋଇନ୍ ଭଳିଆ ଚେହେରା ତାର୤ ଅନେକ ଥର ତା କଥା ଭାବି ଭାବି ମୁଠି ମାରିଛି୤ ରଥବାବୁ ଭାରି ଭାଗ୍ୟବାନ ଲୋକ୤ ସବୁଦିନ ରାତିରେ ୟା ମଜା ନେଉଥିବେ୤ ମନେ ମନେ ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ ପଚାରିଲି, ‘ରଥବାବୁ ଅଫିସରୁ ଫେରି ନାହାନ୍ତି କି?’
- ନା ସେ ତ ବାଙ୍ଗାଲୋର୍ ଯାଇଛନ୍ତି, ଟ୍ରେନିଂ ପାଇଁ୤ ଦୁଇ ସପ୍ତାହପାଇଁ ଯାଇଛନ୍ତି୤
- ଆଉ ତମେ ଏଇଠି ଏକା କେମିତି ରହୁଛ? ପଚାରିଲି୤
- ଏକା କୋଉଠି? ମୋ ମାମୁଁପୁଅ ଭାଇ ଜଣେ ବେଳେ ବେଳେ ଆସୁଛି୤ ମୋତେ ଏକା ଲାଗିଲେ ମୁଁ ରମା ସହ କଥା ହେବାକୁ ଚାଲି ଆସୁଛି୤ ଆପଣ ତ ସବୁବେଳେ ଅଫିସରେ ବ୍ୟସ୍ତ ତେଣୁ ଜାଣି ପାରୁନାହାନ୍ତି୤
- ଓହୋ୤ ଆଉ ପିଲାଝିଲା ପାଇଁ ଯୋଜନା କିଛି କଲେଣି ନା ନାଇଁ? ପଚାରିଲି୤
ଏଇ ସମୟରେ ରମା ଚା ଧରି ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲା ଆଉ କହିଲା, ‘ମୁଁ ବି ସେଇ କଥା କହୁଥିଲି୤ ବାହା ହେଇ ତିନିବର୍ଷ ହେଇଗଲା୤ ଏବେ ପିଲାପିଲି ପାଇଁ ଯୋଜନା କରିବା ଉଚିତ୤’
ସ୍ବପ୍ନାର ମୁହଁଟା ବିଷାଦରେ ଭରିଗଲା୤ ରମା କହିଲା ‘କଣ ହେଲା?’ ସ୍ବପ୍ନା କାନ୍ଦି ପକାଇଲା୤ ହଠାତ୍ ତା କାନ୍ଦରେ ପରିବେଶଟା ଗମ୍ଭୀର ହୋଇଗଲା୤ ରମା ସ୍ବପ୍ନାକୁ ଭିଡ଼ିଧରି କହିଲା, ‘ଆରେ କାନ୍ଦୁଛ କାହିଁକି?’
ସ୍ବପ୍ନା କହିଲା, ‘ଏ ଜନ୍ମରେ ତ ମୁଁ ମା ହୋଇପାରିବିନି୤’
ଆମେ ଦୁଇଜଣ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲୁ୤ ସ୍ବପ୍ନା କହିଲା, ‘ବିଘ୍ନେଶ୍ (ରଥବାବୁ) ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ କରିବା ଯୋଗ୍ୟ ନାହାନ୍ତି୤ ତାଙ୍କର କୌଣସି ଶାରୀରିକ ଅସୁବିଧା ନଥିଲେ ବି ଶୁକ୍ରାଣୁ ସଂଖ୍ୟା ବହୁତ କମ୍, ତେଣୁ ସେ ସନ୍ତାନର ବାପା ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ୤’
ସ୍ବପ୍ନା କଥା ଶୁଣି କହିଲି, ‘ଅନେକ ଥର ମୁଁ ବୁଝେଇଥିଲି, ସେ ସବୁ ନିଶାଦ୍ରବ୍ୟ ସେବନ କରନି, ହେଲେ ଲୋକଟା ମୋ କଥା ଶୁଣିଲେ ସିନା? ଏବେ ଏଇ ଯୋଉ ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି ହେଇଛି ସେ ସବୁର କାରଣ ମଧ୍ୟ ସେଇ ନିଶାଦ୍ରବ୍ୟ୤ ଯେତେବେଳେ ଦେଖ ମଦ, ଗଞ୍ଜେଇରେ ବୁଡ଼ିରହିଲେ କଣ ଆଉ ହେଇଥାନ୍ତା?’
ସ୍ବପ୍ନା କହିଲା, ‘ଭାଇ ମୁଁ ବି ଅନେକ ଥର ବୁଝେଇଲି, ହେଲେ ସେ ସବୁବେଳେ ଡିପ୍ରେସନରେ ରହୁଛନ୍ତି ଆଉ ମଦ ନ ପିଇଲେ ପାଗଳଙ୍କ ଭଳି ହେଉଛନ୍ତି୤ ପ୍ରତିଦିନ ରାତିରେ ମଦ ପିଇଦେଇ ଶୋଇଯାଉଛନ୍ତି୤ ଦିନକୁ ଦିନ ଦୁର୍ବଳ ବି ହୋଇଗଲେଣି୤’
ରମା ସ୍ବପ୍ନାକୁ ବୁଝେଇ ଦେଇ କହିଲା, ‘ତମେ କୋଉ ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ଦେଖେଇଲଣି୤ ଆଜିକାଲି ନୂଆ ନୂଆ ସବୁ ତେକ୍ନୋଲୋଜି ଆସିଲାଣି୤’
- ସବୁ ଦେଖେଇଲୁ୤ ଡାକ୍ତର କହିଲେ, ବିଘ୍ନେଶଙ୍କ ବୀର୍ଯ୍ୟରେ ଯଥେଷ୍ଟ ଶୁକ୍ରାଣୁ ନାହିଁ୤ କହିଲେ, ଡୋନୋର୍ ପାଖରୁ ନେଇକି କଲେ ହେବ୤ ହେଲେ ସେଥିପାଇଁ ଆବଶ୍ୟକ ଅର୍ଥ ଏବେ ଆମ ପାଖରେ ନାହିଁ୤ ତେଣୁ ଆଉ କିଛିଦିନ ଗଲେ ପୁଣିଥରେ ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ୤
ଆମ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଭିତରେ ଚା ଥଣ୍ଡା ହୋଇଗଲା୤ ରମା ସେଇ ଥଣ୍ଡା ଚା’ ଧରି ରୋଷେଇକୁ ଚାଲିଗଲା୤ ମୁଁ ପୁଣିଥରେ ଦେଖୁଥିଲି, ସ୍ବପ୍ନା ଭଳି ଅପସରାଟିଏ ପାଇଥିବା ଲୋକଟା କେମିତି ସବୁବେଳେ ନିଶରେ ରହୁଛି? କହିଲି, ‘ଖରାପ ଭାବିବନି ଯଦି ଗୋଟେ କଥା କହିଥାନ୍ତି୤’
- ହଁ, ଭାଇ କହୁନାହାନ୍ତି୤
- ତମେ କଲେଜରେ ପଢ଼ିବା ବେଳେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ବୟଫ୍ରେଣ୍ଡ୍ କିଛି କରିନ?
- ନା ଭାଇ, ଆମ ଘର ଭାରି ଷ୍ଟ୍ରୀକ୍ଟ୍... କିନ୍ତୁ କଣ ପାଇଁ ଏମିତି ପଚାରିଲେ?
- ନା, ମୁଁ କଣ କହୁଥିଲି, ଯଦି ତମର କେହି ବୟଫ୍ରେଣ୍ଡ୍ ଥାଏ, ତେବେ ତା ସହ ମିଶି ତମେ ପିଲାପାଇଁ ଯୋଜନା କରି ପାରିବ୤ ଏଥିରେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବାକୁ ବି ପଡ଼ିବନି ଆଉ ପିଲାଟିଏ ବି ମିଳିଯିବ୤
ସ୍ବପ୍ନା ଚିନ୍ତାରେ ପଡ଼ିଗଲା୤ ଆମ କଥା ଶୁଣିଥିବା ରମା କହିଲା, ‘ଇୟେ ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି୤ କାହିଁକି କୋଉଠୁ ଡୋନୋର୍ ଆଣିବ୤ ଯଦି ତମର କେହି ଚିହ୍ନା ଅଛି ତ ... ଦେଖ ତମେ ରଥବାବୁଙ୍କୁ ଏଇ ବିଷୟରେ କୁହ୤ ଯାହା ବି ହେଉ ଏଇଟା ତମର ଘର କଥା୤ ଉଭୟ ସ୍ବାମୀସ୍ତ୍ରୀ ରାଜି ହୋଇକି ନିଷ୍ପତି ନିଅ୤ ଏଥିରେ ତମକୁ ଖର୍ଚ୍ଚାନ୍ତ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବନି୤’
ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସ୍ବପ୍ନା ଚା ପିଇଦେଇ ଘରକୁ ଚାଲିଗଲା୤ ପରଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପୁଣିଥରେ ସ୍ବପ୍ନା ଆମଘରେ ବସିଥିଲା୤ ରମା କହିଲା, ‘ରଥବାବୁ କହିଲେ ତାଙ୍କର କୌଣସି ଆପତ୍ତି ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଏଇ ବିଷୟରେ ଯେମିତି କେହି କିଛି ନ ଜାଣନ୍ତୁ୤’
ମୁଁ କହିଲି, ‘ଭଲ କଥା୤’
ରମା କହିଲା, ‘ହେଲେ ଏଇ ସ୍ବପ୍ନା ପରା କାହା ସାଙ୍ଗରେ ବି ଏତେ କ୍ଲୋଜ୍ ହେଇନି୤ ଆଜିକାଲିର ପିଲା ହେଇକି ବୟଫ୍ରେଣ୍ଡ୍ ଟେ ବି କରିନି କେମିତି ଦେଖୁନ?’
- ଯଦି କରିନାହିଁ, ତ ଏବେ କରିଦିଅନ୍ତୁ୤ ମୁଁ ହସିଦେଇ କହିଲି୤
ରମା କହିଲା, ‘ହୁଁ, ବାହା ହେଇଥିବା ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ସହ କିଏ ବୟଫ୍ରେଣ୍ଡ୍ ହେବ?’
- ଭଲ କରି ଦେଖ, ସ୍ବପ୍ନାକୁ ଦେଖିଲେ ଲାଗୁଛି ସେ ବାହା ହେଲାଭଳି? ଜିନ୍‌ସ ଆଉ ଟପ୍ ପିନ୍ଧି ବାହାରିଲେ କେତେ ଟୋକା ପଛରେ ପଡ଼ିଯିବେ ଯେ ହିସାବ ନାହିଁ୤ ଭଲ ସୁନ୍ଦର ଟୋକା ଦେଖି ସେଟିଂ କରିବ୤ ବାସ୍...
ସ୍ବପ୍ନା ଆମ କଥା ଶୁଣି ଲାଜରେ ଲାଲ ହେଇଗଲା୤ ସେ ଆମ ଦୁଇଜଣଙ୍କୁ ଚାହୁଁଥିଲା୤ ରମା କହିଲା, ‘ହଁ, ଏଇଟା ସତ କଥା୤ ସ୍ବପ୍ନା ଦେଖିବାକୁ ସୁନ୍ଦରୀ୤’
ସ୍ବପ୍ନା କହିଲା, ‘ନା, ମୋ ଦେଇ ଏ ସବୁ ହେବନି୤ ମୁଁ କେବେ ବି ସେମିତି କରିନି କି ଏବେ ବି କରିପାରିବିନି୤ ଯାହା ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ଥିବ ମୁଁ ଭୋଗିବି୤ ଏତେ ରିସ୍କ୍ ମୁଁ ନେଇ ପାରିବିନି୤ ଯଦି କାଲି କିଏ କହିଦେବ ଯେ ପିଲାଟା ତା’ର, ଅସୁବିଧା ହେବ୤’
କଥା କୌଣସି ନିଷ୍ପତ୍ତିରେ ପହଞ୍ଚି ପାରିଲାନାହିଁ୤
ଦୁଇଦିନପରେ ଶନିବାର ସକାଳୁ ସକାଳୁ ରମା କହିଲା ସେ ନିଜ ଘରକୁ ଯିବ୤ ମୁଁ ତାକୁ ସାଥିରେ ନେଇ ଶଶୁରଙ୍କ ଘରେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଆସିଲି୤ ଦିନସାରା ଅଫିସରେ ବିତିଗଲା୤ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଘରକୁ ଫେରିବା ବେଳକୁ ସାଢ଼େ ସାତ୤ କବାଟ ଖୋଲିଦେଇ ପୋଷାକ ବଦଳାଇ ଟିଭି ଲଗେଇ ବସିଛି, ଏଇ ସମୟରେ ସ୍ବପ୍ନା ଆସିଲା୤
ରମା ଘରେ ନାହିଁ, ଜାଣିବା ସତ୍ତ୍ବେ ସେ ଭିତରକୁ ଆସିଲା ଆଉ ସୋଫାରେ ବସିଲା୤ ସେ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା୤ କଣ କହିବ ବୋଲି ପଚାରିବା ବେଳେ କହିଲା, ‘ଭାଇ ଗୋଟେ କଥ କହିବି ଆପଣ ଯଦି ଖରାପ ଭାବିବେ ନାହିଁ୤’
- ହୁଁ, କୁହ୤
- ମୁଁ ଚାହୁଁଛି, ମୋତେ ଆପଣଙ୍କ ଭଳି ପିଲାଟିଏ ମିଳୁ୤ ମୋର କେବେ ବି କାହା ସହ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନଥିଲା ଏବେ ବି ନାହିଁ୤ ଆଉ ମୋର ସାହାସ ନାହିଁ ସେ ସବୁ କରିବାପାଇଁ୤ ବିଘ୍ନେଶ କହିଲେ... ଯଦି ଦାସବାବୁ ରାଜି ହୁଅନ୍ତି, ତମେ ତାଙ୍କୁ କୁହ ସେ ହିଁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବେ୤
ମନେ ମନେ ମୁଁ ଖଜା ଖାଇ ସାରିଥିଲି, କିନ୍ତୁ ମନରେ ଭୟ ବି ଥିଲା୤ ମୁଁ କହିଲି, ‘ତମେ ଯାହା କହୁଛ, ତାହା ବହୁତ ଡେଞ୍ଜେରସ୍୤ ଏଇ କଥା ଜାଣିଲେ, ରମା କଣ କହିବ?’ ସ୍ବପ୍ନା କହିଲା, ‘ରମାକୁ ମୁଁ ଏଇ କଥା କହିଥିଲି, ସେ ହିଁ କହିଲା ଯେ ସେ ଘରକୁ ପଳେଇବ, ତମେ ଯାହା କରିବାର ଅଛି କର୤’ ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲି୤ ରମାକୁ ଫୋନ କରିଲି୤ ମୁଁ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ରମା କହିଲା, ‘ଜାଣିଛି ତମେ ମୋ ଉପରେ ରାଗୁଥିବ, କିନ୍ତୁ ସ୍ବପ୍ନାକୁ ଟିକେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ଆମ ଦାୟିତ୍ବ୤’ ମୁଁ ରମାକୁ ମିଛରେ ଅନେକ କଥା କହି ବୁଝାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲି, ସତେ ଯେମିତି ମୋର ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ୤ ରମା ମୋତେ ବୁଝେଇଲା୤
ମୁଁ ରମା ସହ କଥା ହେଉଥିବା ବେଳେ ସ୍ବପ୍ନା କବାଟକୁ ବନ୍ଦ କରିଦେଇ, ମୋ ସାମନାରେ ଠିଆ ହୋଇ ନିଜର ପୋଷାକକୁ ଖୋଲିଦେଲା୤ ତା ଦେହକୁ ଦେଖିଲାପରେ ମୁଁ ଫୋନ୍ ବନ୍ଦ କରିଦେଲି୤ ତା ହାତଧରି ନିଜ ପାଖକୁ ଟାଣି ଆଣିଲି୤ ତା ବ୍ରାକୁ ଖୋଲିଦେଇ ତା ଦୁଧକୁ ଦେଖିଲି୤ ଗୋଲ୍ ଗୋଲ୍ ଦୁଧ ଦୁଇଟା ଉପରେ ଛୋଟ୍ ଛୋଟ୍ କିସ୍ମିସ୍ ଦୁଇଟା୤ ଆଉ ଅପେକ୍ଷା ନ କରି ମୁହଁରେ ନିପଲ୍‌କୁ ନେଇ ଚୁଚୁମିଲି୤ ଆଉ ତା ଦୁଧକୁ ପୁରା ପାଟିରେ ପୁରେଇ ଚୋଷିବାକୁ ଲାଗିଲି୤ ଆଃ କି ମଜା ଲାଗୁଥିଲା୤ ତା ଦୁଧ ଦୁଇଟାକୁ ଚିପି ଚିପି ଆହୁରି ଲାଲ କରିଦେଲି୤
ତାପରେ ତାକୁ ସୋଫାରେ ଶୋଇଦେଇ ତା ପ୍ୟାଣ୍ଟୀ ଖୋଲିଦେଲି୤ ସତରେ ତା ବିଆଟା ପୁରା ଲାଲ୍ ଆଉ ଚିକ୍କଣ ଥିଲା୤ ନଇଁପଡ଼ି ବିଆକୁ ଚାଟିବାକୁ ଲାଗିଲି୤ ସେ ଆଃ ଆଃ କହୁଥିଲା୤ ଆଙ୍ଗୁଠି ଟିଏ ପୁରେଇଦେଇ ଯେମିତି ଜୋର୍ ଜୋର୍ କରି ଚୋଷିଲି୤ ସେ ବି ଅଣ୍ଟାକୁ ଉପରକୁ ଉଠେଇ ମୋ ମୁହଁରେ ବିଆକୁ ପେଲିବାକୁ ଲାଗିଲା୤ ତା ବିଆ ବହୁତ ମିଠା ଲାଗୁଥିଲା୤ ସେ ବିଆ ଚାରିପାଖ ପୁରା ସଫା କରିଦେଇଥିଲା୤ ତା ବିଆକୁ ଆଗରୁ ପଛକୁ ଚାଟିବାକୁ ଲାଗିଲି୤ ସେ ସେତେବେଳକୁ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଭିଡ଼ିଧରି ଚୁଟି ଗୁଡ଼ିକୁ ଟାଣି ପକାଉଥିଲା୤ ମୋ ବାଣ୍ଡ ସେତେବେଳକୁ ପୁରା ଟାଣ ହୋଇଗଲାଣି୤ ତା ବିଆକୁ ଚାପି ଚାପି ଲାଳେଇ ଦେବାପରେ, ପ୍ୟାଣ୍ଟ୍ ଖୋଲିଦେଇ ବିଆରେ ବାଣ୍ଡ ପୁରେଇଦେଲି୤ ବିଆ ଏତେ ରସାଳୁଆ ଥିଲା ଯେ ବାଣ୍ଡ୍ ସର୍ କରି ପସିଗଲା୤ ତାପରେ ଆଉ ଅପେକ୍ଷ୍ୟା ନ କରି ଜୋର୍ ଜୋର୍ ଧକ୍କା ମାରିବାକୁ ଲାଗିଲି୤ ସେ ମୋତେ ଭିଡ଼ି ଧରି କହୁଥିଲା, ଭାଇ ଭିତରକୁ ଭିତରକୁ ଦିଅନ୍ତୁ୤ ସବୁ ବୀର୍ଯ୍ୟ ମୋ ଭିତରେ ଛାଡ଼ିବେ୤
ମୁଁ ତା ଦୁଧକୁ ଚୁଚୁମି ଖାଇବା ବେଳେ ସେ କହିଲା, ଓଃ ଭାଇ, କଣ ଲାଗୁଛି୤ ବିଘ୍ନେଶ୍ ଜମା କିଛି କରୁନାହାନ୍ତି୤ ମୋତେ ସବୁବେଳେ ଆପଣ ଏମିତି କରିବେ? ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ଚାକରାଣୀ ହୋଇ ରହିବି୤ ମୋତେ ଏତେ ସୁଖ ଆଜିଯାଏ ମିଳିନଥିଲା୤ ସୋଫାରୁ ଉଠେଇ ନେଇ ଡାଇନୀଂ ଟେବୁଲ୍ ଆଉ ପରେ ପରେ ଖଟ ଉପରେ ଶୋଇଦେଇ ଗେହି ଚାଲିଲି୤ ସେ ମୋତେ ଭିଡ଼ି ଧରିଲା୤ ମୁଁ ଠିଆ ହୋଇଗଲି, ସେ ମୋ ଅଣ୍ଟା ଚାରିପାଖରେ ଗୋଡ଼କୁ ଛନ୍ଦିଦେଇ ନିଜେ ନିଜେ ଗେହି ଚାଲିଲା୤ ମୋତେ ଶେଯରେ ଶୋଇଦେଇ ସେ ଉପରେ ବସିଲା ଆଉ ବାଣ୍ଡକୁ ପୁରେଇଦେଇ ଡେଇଁ ଡେଇଁ ଗିହାଁ ଖାଇଲା୤ ଏଇ ସମୟରେ ମୋର ବୀର୍ଯ୍ୟ ବାହାରିବା ସମୟ ଆସିଲା୤ କହିଲି, ସ୍ବପ୍ନା ଏବେ ମୋ ବୀର୍ଯ୍ୟ ବାହାରିବ୤ ସେ କଇଲା ବାହାରିଯାଉ୤ ମୁଁ କହହିଲି ତମେ ତଳକୁ ଆସ, ନହେଲେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଖସିଯିବ୤ ସ୍ବପ୍ନା କହିଲା, ଯଦି ଖସିଗଲା ଆମେ ପୁଣିଥରେ ଚେଷ୍ଟା କରିବା୤ ତା କଥା ଶୁଣୁଶୁନୁ ମୋ ବୀର୍ଯ୍ୟ ପିଚ୍ ପିଚ୍ କରି ବାହାରିଗଲା୤ ବୀର୍ଯ୍ୟ ମୋ ବାଣ୍ଡ ସାଇଡ଼ରେ ଖସି ବାହାରି ଆସିଲା୤
ସ୍ବପ୍ନା ମୋତେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଉଠି ଚାଲିଗଲା୤
ରମାକୁ ଫୋନ୍ କରି କହିଲି, ମୋ ଦ୍ବାରା ପାପ କରେଇଦେଲ୤ ସେ ସରି ସରି କହୁଥିଲା୤ ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିଲି, ତୋ ଭଳିଆ ସ୍ତ୍ରୀ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମିଳୁ୤
ମୁଁ ଗାଧୁଆ ସାରିଦେଇ, ଫ୍ରେସ୍ ହୋଇ ଟିଭି ସାମନାରେ ବସିଥିଲି୤ ରାତି ଦଶଟା ହେଲାଣି୤ ସ୍ବପ୍ନା ପୁଣିଥରେ ଅସିଲା୤ କବାଟ ଖୋଲିବାପରେ ଘରକୁ ପଶିଆସିଲା ଆଉ କହିଲା, ଆଜି ରାତି ମୁଁ ଏଇଠି ରହିବି୤ ମୁଁ କଣ କହିବି ଭାବିବା ପୂର୍ବରୁ ସ୍ବପ୍ନା ମୋ ପାଖରେ ବସି ମୋ ଓଠରେ ଓଠ୍ ମିଶେଇ କିସ୍ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା୤ ସେଦିନ ରାତିରେ ଦୁଇ ଦୁଇଥର ଭଲ କରି ଗିହାଁ ହେଲା୤