ଆମ ବସାର ରୋଷେଇୟା ଜୟନ୍ତୀ

ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ନୂଆ ନୂଆ ଭୁବନେଶ୍ବର ଆସିଲି, ଏକା ଏକା ରହିବାକୁ ପଡୁଥାଏ୤ ତେଣେ ପରିବାରକୁ ଦୂରରେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଏକା ରହିବା ବହୁତ୍ କଷ୍ଟ  ହେଉଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ ଉପାୟ ନଥାଏ୤ ଅଫିସରେ ଜଣେ ସହକର୍ମୀଙ୍କ ସହାୟତାରେ ଗୋଟିଏ ମେସ୍‌ରେ ରହିବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଗଲା୤ ମେସ୍ ମାନେ, ମୋ ଭଳିଆ ଆଉ ଦୁଇ ଜଣ ଅଫିସର, ଯେଉଁମାନେ ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ଏକା ରହନ୍ତି୤ ରବି ଟକିଜ୍ ଛକରେ ଘରଟିଏ ନେଇ ଆମେ ତିନିଜଣ ରହୁଥିଲୁ୤ ସମସ୍ତେ ଚାକିରୀଆ୤ ତେଣୁ ସକାଳୁ ଜଳଖିଆ ଖାଇ ଦେଇ ଘରୁ ବାହାରି ଯାଉ ପୁଣି ରାତିରେ ଫେରିଲେ ଖାଇବା ହୁଏ୤ ସେଇ ବସାରେ ରୋଷେଇ କରିବା ଦାୟିତ୍ବ କିଏ ନେବ ଏହା ବସି କଥା ହେଉ ହେଉ ଆମ ଘରଭଡ଼ା ଦେଇଥିବା ବୁଢ଼ା ମଉସା କହିଲେ, ଏଇ ପାଖରେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟିଏ ରହୁଛି କହିଲେ ସେ ଆସି ରୋଷେଇ କରିଦେବ୤ ମାସିକା ଦରମା ଯାହା ନେବ ତାହା କଥା ହେଲେ ସେ କହିବ୤ ସବୁ ସେଥିରେ ରାଜି ହୋଇଗଲେ୤ ପରଦିନ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ସେ ଆସିଲା୤ ମଉସାଙ୍କ ସହିତ ସେ ଆସିଥିଲା୤ ନାଁ ଜୟନ୍ତୀ୤ ବୟସ ୩୫ ହେବ୤ ଭଲ କପଡ଼ା ପିନ୍ଧିଥିଲା୤ ହାତରେ ମୋବାଇଲ୍ ବି ଥିଲା୤ ସାଥିରେ ୪-୫ ବର୍ଷର ପୁଅଟିଏ୤ କହିଲା ଘରେ ରାନ୍ଧି ଦେବ, କଂସାବାସନ ଧୋଇଦେବ, ରୋଷେଇଘର ସଫା କରିବ, ମାସିକା ଦି ହଜାର ନେବ୤ ଆମେ ରାଜି ହୋଇଗଲୁ୤ ବାସ୍ ତା’ପରେ ଆମକୁ ଆଉ କେବେ ଅସୁବିଧା ହୋଇନି୤
ବସାରେ ରହିବାର ମାସେ ପୁରିଲା୤ ଜୟନ୍ତୀକୁ ପଇସା ଦିଆଗଲା୤ ସେ ବି ଘର ଲୋକ ଭଳି ଆସେ ଯାଏ୤ ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସେ ରୋଷେଇ କରୁଥିବା ସମୟରେ ମୁଁ ବସାକୁ ଫେରି ଆସିଥିଲି୤ ଦେଖିଲି ମନ ଦୁଃଖରେ ବସିଛି୤ କଥା କଣ ପଚାରିବା ପରେ କହିଲା, ପୁଅକୁ ଜର, ମେଡ଼ିସିନ୍ କିଣିବାପାଇଁ ଟଙ୍କା ଯୋଗାଡ଼ ହେଇ ପାରୁନି୤ ମୁଁ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଶହେ ଟଙ୍କାଟେ ଦେଇ କହିଲି ଯାଅ ଆଗ ମେଡ଼ିସିନ ଆଣି ପୁଅକୁ ଦିଅ ପରେ ରୋଶେଇ କରିବ୤ ସେ ଚାଲିଗଲା୤ ଏଇ ଘଟଣା ପରେ ଜୟନ୍ତୀ ମୋ ପାଇଁ ଟିକେ ଅଧିକ ଚିନ୍ତା କରିଲା ପରି ଲାଗିଲା୤ ଘରେ ରୋଷେଇ ଘର ସଫା କରିବା ଦାୟିତ୍ବ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ମୋ ରୁମ୍ କୁ ସଫା କରିଦିଏ୤ ଲୁଗାପଟା ଏଣେତେଣେ ପଡ଼ିଥିଲେ ଟେକି ରଖିଦିଏ୤ ସମୟ ଅସମୟରେ ଶହେ ପଚାଶ ମୁଁ ଦିଏ ଅବଶ୍ୟ୤ ଏମିତି ଅନେକ ଦିନ ଗଲା୤
ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୁଁ ରାଜମହଲ ଛକରେ ତାକୁ ଦେଖିଲି୤ କେହି ଜଣେ ଅଜଣା ବ୍ୟକ୍ତି ସହିତ ସେ କଥା ହୋଇ ଯାଉଥିଲା, ବୋଧ ହୁଏ ତା ସ୍ବାମୀ ହୋଇଥିବ ବୋଲି ଭାବି ମୁଁ ବସାକୁ ଆସିଲି୤ ରାତିରେ ସେ ରୋଷେଇ କରୁଥିବା ସମୟରେ କହିଲି, ଆଜି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ କଣ ବଜାର କରି ବାହାରିଥିଲ୤ ସେ ଚମକି ପଡ଼ିଲା୤ ମୁଁ କହିଲି, ତୁମ ସ୍ବାମୀଙ୍କ ସହ ଯାଇଥିଲ କି ? ସେ ନିରବ ରହି କହିଲା, ମୋ ସ୍ବାମୀ ତ ସୁରତରେ୤ ମୁଁ ଏକା୤ ଆଉ ତା ହେଲେ ଆଜି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ରାଜମହଲ ଛକରେ ତୁମେ କାହା ସହ ଯାଉଥିଲ୤ ସେ ମୋ ଭାଇ୤ ଆମ ଗାଁ ପିଲାଟା୤ ଦରକାର ବେଳେ ଡାକିଲେ ଆସେ୤ କଥାରୁ ଜଣା ପଡ଼ିଲା ତା ସ୍ବାମୀ ତାକୁ ଛାଡ଼ିଦେଇଚି ଆଉ ସେ ବାହାରେ ରହୁଛି୤
ଏହା ପରେ ମୁଁ ଜୟନ୍ତୀକୁ ଦେଖିଲେ କାହିଁକି କେଜାଣି ତା ସହ ସେକ୍ସ୍ କରିବାକୁ ବହତ ମନ ହେଲା୤ ସେ ରୋଷେଇ କରୁଥିବା ସମୟରେ ମୁଁ ଦେଖେ, ତା ଲୁଗା ଆଢୁଆଳରେ ତା ଗୋଲ୍ ଗୋଲ୍ ଦୁଧ ଦେଖିଲେ ମୋ ବାଣ୍ଡ ଠିଆ ହୋଇଯାଏ୤ ତା କଥା ମନେ ପକାଇ ମୁଁ ପ୍ରତିଦିନ ମୁଠି ମାରେ୤ ଆଉ ଏବେ ତାକୁ ସବୁବେଳେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଆଗେଇ ଆସିଲି୤ ସେ ବି ମୋତେ ସମ୍ମାନ କରେ୤ ମୋ ରୁମ୍ ସଫାକରେ୤
ଥରେ ତିନିଦିନ ଛୁଟି ହେଲା୤ ମୋ ବସାର ଅନ୍ୟ ଦୁଇଜଣ ଘରକୁ ଗଲେ, ହେଲେ ମୁଁ ଯାଇ ପାରିଲି ନାହିଁ୤ ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଏକା ଥିଲି୤ ଜୟନ୍ତୀ ସେ କଥା ଜାଣିନଥିଲା୤ ସେ ନିୟମିତ ଆସି ରୋଷେଇ କରିବାପାଇଁ ଘରକୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ମୁଁ ଲାପଟପରେ ବସି ବ୍ଲୁ ଫିଲ୍ମ୍ ଦେଖୁଥିଲି୤ ସେ ଆସିବା ଜାଣି, ମୁଁ ଲାପଟପ୍ ଅନ୍ ଛାଡ଼ିଦେଇ ବାଥରୁମ ଚାଲିଗଲି୤ ସେ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ମୋ ରୁମକୁ ଆସିଲା ଆଉ ଲାପଟପକୁ ଚାହିଁ ରହିଲା୤ ମୁଁ ବାଥରୁମ ଫାଙ୍କାରେ ଦେଖୁଥାଏ ସେ କଣ କରୁଛି୤ କିଛି ସମୟ ପରେ ମୁଁ ବାଥରୁମରୁ ବାହାରି ଆସିଲି, ମୋତେ ଦେଖି ଜୟନ୍ତୀ ତରବର ହେଇ ଚାଲିଯାଉଥିଲା, କହିଲି;
ମୁଁ - କଣ ହେଲା? ଚାଲି ଯାଉଛ ଯେ ?
ଜୟନ୍ତୀ - ନାଇଁ, ସେଠି ଅନେକ କାମ ଅଛି୤
ମୁଁ - ହଉ କାମ କରିବନି କି ? ଦେଖୁଥିଲ ଯଦି ଦେଖୁନ୤
ଜୟନ୍ତୀ - ନାଇଁ ଆଜ୍ଞା, ବାଦଲ୍ ବାବୁ ଆଉ ହରିବାବୁ ଆସିବା ସମୟ ହେଲାଣି୤
ମୁଁ - ଆଜି ସେମାନେ ଆସିବେନି୤
ଜୟନ୍ତୀ - ଆସିବେନି?
ମୁଁ - ତିନିଦିନ ପାଇଁ ଛୁଟି ଅଛି ବୋଲି ସେମାନେ ନିଜ ଘରକୁ ପଳେଇଚନ୍ତି୤
ଜୟନ୍ତୀ - ତୁମେ ଯିବନି?
ମୁଁ - ମୋର ସେ ସୌଭାଗ୍ୟ କାହିଁ ?
ଜୟନ୍ତୀ - ହେଲେ କଣ ଖାଲି ଜଣକ ପାଇଁ ରୋଷେଇ କରିବି ?
ମୁଁ - ହଁ ଯେ, ରହୁନ ଦେଖ, ପରେ ରୋଷେଇ କରିବନି ?
ଜୟନ୍ତୀ - କିନ୍ତୁ...
ମୁଁ - ପୁଣି କିନ୍ତୁ କଣ? ଦେଖିବକୁ ଭଲ ଲାଗୁନି କି ?
ଜୟନ୍ତୀ - (ମନ ଦୁଃଖକରି) ଦେଖିକି ଆଉ କଣ କରିବି ଆଜ୍ଞା?
ମୁଁ - ସବୁ ଦେଖନ୍ତି, ଖୁସିରେ୤ ତୁମେ  କହୁଛ ଦେଖିକି କଣ କରିବ ? ଦେଖିକି କଣ କରନ୍ତି କି ସମସ୍ତେ ?
ଜୟନ୍ତୀ - ମୋର ତ ମରଦ୍ ନାଇଁ, ଦେଖିଲେ ଲାଭ କଣ ?
ମୁଁ - ଓଃ ଏଇ କଥା ? ସତ କଥା୤ ସ୍ବାମୀ ନାଇଁ, ତୁମେ ଦେଖିଲେ ମନ ହେବ, କରିବ କଣ ?
ଜୟନ୍ତୀ - (ଚାଲିଯିବାକୁ ଉଦ୍ୟମ କରୁଥିଲା) ମୁଁ ଯାଉଛି ରୋଷେଇ କରିବି ବାବୁ୤
ମୁଁ - ଗୋଟେ କଥା କହିବି, ଖରାପ ଭାବିବନି ଯଦି୤
ଜୟନ୍ତୀ - କହୁନ ଆଜ୍ଞା୤ କେବେ ଖରାପ କଥା କହିଛ ଯେ ଏବେ କହିବ ?
ମୁଁ - ନାଇଁ ମୁଁ କଣ କହୁଥିଲି କି? ଯଦି ତୁମେ ଖରାପ ଭାବୁନଥିବ ତ ଆସ ବସି ଫିଲ୍ମ୍ ଦେଖ୤ ଯଦି ମନ ହେଉଥାଏ, ତେବେ ମୁଁ ସାହାଯ୍ୟ କରିଦେବି୤ ଦେଖ ତୁମ ଇଚ୍ଛା୤ ମୁଁ ବି ଏକା ଅଛି୤ ମୋତେ ବି ମନ ହେଉଛି୤ ଘର କୁ ଯାଇ ପାରୁନି୤ ତେଣୁ କହୁଥିଲି୤ ଚିନ୍ତା କରିଦେଖ୤ ଯଦି ଷୋଳଅଣା ମନ ଅଛି ତ ଆସ ବସି ଦେଖିବା, ଆଉ ...
ଜୟନ୍ତୀ କିଛି କହିଲାନି ସେଠୁ ଚାଲିଗଲା୤ ମୋ ମନରେ ଛନକା ପଶିଗଲା୤ ମନେ ମନେ ଭାବିଲି, କାଳେ ସେ ମଉସାଙ୍କୁ ଯାଇ କିଛି କହିଦେବ କି ? ହେଲେ ଭଲ ସେ ଦେଖିଲି ସେ ରୋଷେଇଘରେ ବସି ରୋଷେଇ କରୁଥିଲା୤ ତା ମୁହଁରୁ କିଛି ଜାଣି ହେଉନଥିଲା୤ ହେଲେ ସେ ମୋତେ ଭାରୀ ସେକ୍ସି ଦେଖାଯାଉଥିଲା୤
ମୁଁ ତା ପାଖକୁ ଯାଇ ତାକୁ ପଛରୁ ଭିଡ଼ି ଧରିଲି୤ ସେ ନିଜକୁ ଛଡ଼ାଇବାକୁ ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା କଲା ସତ, କିନ୍ତୁ ସେ ସବୁ ଚେଷ୍ଟା ମୋତେ ଲାଗୁଥିଲା ସତେ ଯେମିତି ସେ ମୋ ଦେହରେ ବୋଳି ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛି୤ ତେଣୁ ମୁଁ ତା ଦୁଧ ଦୁଇଟାକୁ ଧରି ଦଳିବାକୁ ଲାଗିଲି୤ ଧିରେ ଧିରେ ସେ ବି ଶାନ୍ତ ପଡ଼ିଗଲା୤
ସେ ପିନ୍ଧିଥିଲା ମେରୁନ୍ କଲର ର ଶାଢ଼ୀ ଓ ସବୁଜ ରଙ୍ଗର୍ ବ୍ଲାଉଜ୤ ତରବରରେ ସେ ସବୁ ଓହ୍ଲାଇଦେଲି୤ ତା ହାତଧରି ଟାଣିଆଣି ମୋ ରୁମକୁ ଆସିଲି୤ ସେ ଖାଲି ବ୍ରା ଆଉ ଶାୟାରେ ଥିଲା୤ ତା ଦୁଧକୁ ଚାପିଲି୤ ସେ ଆଃ ଆଃ କହିଲା୤ ତା ବ୍ରା ଖୋଲିଦେଲି୤ ତା ଦୁଧ ଦିଟା ଶକ୍ତ ଗୋଲାକାର ହୋଇ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା୤ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପରି ଝୁଲିପଡ଼ିନଥିଲା୤ ତାକୁ ଚାପି ଚୋବେଇ ଖାଇବାକୁ ଲାଗିଲି୤ ସେ ବି ବହୁତ ଜୋରରେ ଆଃ ଓଃ କହୁଥିଲା୤ ମୁଁ ଲାପଟପରେ ସିନେମା ଗୀତ ଜୋର ଶବ୍ଦ କରି ଲଗେଇଦେଲି ଆଉ ଜୟନ୍ତୀକୁ ଖଟରେ ଶୁଆଇ ଦେଇ ତା ଦୁଧ ଖାଇବାରେ ଲାଗିଲି୤
ମୋର ଗୋଟିଏ ହାତ ତା ବିଆ ଉପରେ ବୁଲୁଥିଲା, ଶାୟା ଖୋଲିଦେଇ ସିଧା ତା ବିଆରେ ଆଙ୍ଗୁଠି ପୁରେଇ ଦେବାପରେ ଜାଣିଲି ସେ ପୁରା ଓଦା ହୋଇଗଲାଣି୤ ତା ବିଆରେ ପାଣି ଭର୍ତ୍ତି୤ ମୁଁ ଆଉ ବିଳମ୍ବ ନ୍ କରି ମୋ ପ୍ୟାଣ୍ଟଖୋଲି ଦେଲି୤ ବାଣ୍ଡକୁ ଟିକେ ଟିକେ ଆଉଁସି ଦେଇ ତା ବିଆ ରସରେ ଓଦା କରିଦେଇ ତା ବିଆରେ ପୁରେଇବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କଲି୤ ବୋଧହୁଏ ତା ବିଆରେ ଅନେକ ଦିନରୁ କେହି ବାଣ୍ଡ ପୁରେଇ ନଥିଲା୤ ପୁରା ଟାଇଟ୍ ଥିଲା୤ ଜୋର କରି ବଳ ପ୍ରୟୋଗ କଲାପରେ ତା ବିଆରେ ମୋ ବାଣ୍ଡ ସଟ୍ କରି ପଶିଗଲା୤ ତା ପରେ ମୁଁ ତା ଉପରେ ଶୋଇରହି ତା ଦୁଧ ଖାଇ ଖାଇ ତାକୁ ଗେହିଲି୤
ସେ ଓଃ ଆଃ କହୁଥିଲା ଆଊ ମୁଁ ଜୋର ଜୋରରେ ଧକ୍କା ଦେଉଥ୍ଲି୤ ଅନେକ ଦିନପରେ ମୋ ମନୋସ୍କାମନା ପୁରଣ ହୋଇଥିଲା୤ ସେ ବି ମୋ ସହ ମସ୍ତିରେ ଥିଲା୤ ମୋ ଗିହାଁ ଖାଈ ଖାଲି କଁ କଁ ହେଉଥିଲା୤ ମୁଁ ହାଲିଆ ହୋଇ ଆସୁଥିଲି, ସେ ମୋତେ ତଳେ ଶୁଆଇ ଦେଇ ମୋ ଉପରେ ବସିଲା ଆଉ ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ନିଜ ବିଆରେ ଢୁକେଇ ଦେଇ ମୋ ଉପରେ ବସି ଡେଇଁଲା ଆଉ ମୋତେ ଜବରଦସ୍ତ ଗିହାଁର ଅନୁଭୂତି ଦେଲା୤
ସେ ମୋ ଉପରେ ବସି ଗେହୁଁଥିଲା ବେଳେ ତା ଛାତିରେ ଦୁଧ ଦୁଇଟା ଉପର ତଳ ହୋଇ ନାଚୁଥିଲେ, ତାକୁ ଦେଖି ଦେଖି ମୁଁ ତଳୁ ତାକୁ ଜୋର ଜୋରରେ ଧକ୍କା ଦେଉଥିଲି୤ ତାକୁ ମୋ ଛାତି ଉପରେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ମୁଁ ତା ବିଆକୁ ଫଟେଇ ଦେବାଭଳି ମାଡ଼ ମାରିବାକୁ ଲାଗିଲି, ସେ ବୋଉଲୋ ବୋଉଲୋ ମରିଗଲି ମରିଗଲି ବୋଲି କହୁଥିଲା ଆଉ ମୁଁ ଜବରଦସ୍ତ ଗିହାଁ ଦେଉଥିଲି୤
କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ହାଲିଆ ହୋଇଗଲା୤ ମୁଁ ବି ହାଲିଆ ହୋଇଗଲି୤ ତାକୁ ମୋ ଠୁ ଅଲଗା କରିଦେଇ ମୁଁ ରୋଷେଇରୁ ପାଣି ନେଇ ଆସି ପିଇଲି ଓ ତାକୁ ପିଇବାକୁ ଦେଲି, ପୁଣି ମଝି ରୁମରେ ଥିବା ଟେବୁଲ ଉପରେ ତାକୁ ଶୁଆଇ ଦେଇ ମୁଁ ଠିଆ ଠିଆ ତା ବିଆରେ ବାଣ୍ଡ ପୁରେଇ ଗେହିଲି୤ ମୋତେ ଆରମ୍ ଲାଗୁଥିଲା ଓ ସେ ବି ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ତା ବିଆରେ ପୁରା ଭିତର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଶିବାର ଅନୁଭବ କରୁଥିଲା୤ ଏଇ ସମୟରେ ମୁଁ ତା ବିଆରେ ଆଙ୍ଗୁଠି ପୁରେଇ ତା କ୍ଲିଟୋରିସକୁ ସଲ ସଲ କରିଲି ଆଉ ସେ ବୋଉଲୋ ନାଇଁ ନାଇଁ କହୁ କହୁ ଭସ୍ ଭସ୍ କରି ଅଧାଲିଟର ପରିଶ୍ରା ସେଇଠି କରି ପକାଇଲା, ସେ ସବୁ ଦେଖି ମୁଁ ପାଗଳ ହୋଇଗଲି୤ ଆଉ ଜୋର୍ ଜୋରରେ ଗେହିଲି, ସେ ଆଃ ଆଃ କହୁଥିଲା ତା ଚୁଟିକୁ ହାତରେ ମୁଠାକରି ଧରିଲି ଓ ତା ଦୁଧକୁ ଚିପି ଚିପି ଜୋର୍ ଜୋର୍ ଧକ୍କା ଦେଲାପରେ, ସେ ମୋତେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଲା, ଆଉ ନାଇଁ ପାରିବିନି ବୋଲି କହୁ କହୁ ତା ବିଆରେ ଜୁଆର୍ ଆସିଲା ଓ ଏତେ ପାଣି ଆସିଲା ଯେ ମୋ ବାଣ୍ଡ ପୁରା ଗାଧୋଇ ପକାଇଲା ଓ ସେ ଓଃ ଓଃ ହେଉ ହେଉ ତା ବିଆ ରସ ସବୁ ତଳେ ଟୋପା ଟୋପା ହୋଇ ପଡ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲା୤
ମୁଁ ଆଉ ରହି ପାରିଲି ନାଇଁ ଆଉ ଜୋରରେ ତା ବିଆକୁ ଖୋଳିବା ଆରମ୍ଭ କଲି ଓ କିଛି ସମୟ ପରେ ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ତା ବିଆରୁ ବାହାର କରି ଆଣି ତା ପେଟରେ ମୋ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଢାଳିଦେଲି୤ ଓଃ କି ଶାନ୍ତି ଲାଗିଲା୤
ଗିହାଁ ସରିବାପରେ ଜୟନ୍ତୀ କହିଲା;
ଜୟନ୍ତୀ - ସେ ଗଲାପରେ ମୁଁ କେତେ ମନ କରିଥିଲି, ହେଲେ କେବେ ମଉକା ପାଉନଥିଲି୤ ତୁମକୁ ଦେଖିଲା ଦିନୁ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିଲି, ତୁମେ କେବେ ମୋତେ ସେ ସୁଖ ଦେବ ବୋଲି୤ ଆଜି ମୋତେ ସୁଖ ମିଳିଲା୤ ହେଲେ ଆଜ୍ଞା ଏତେ ସମୟ ମୋତେ ସେ କେବେ ବି କରିନଥିଲା୤
ମୁଁ - ତୁମେ, ଏବେ ସବୁଦିନ ଏମିତି ସମୟରେ ଆସିବ ଯଦି ଏମିତି ସୁଖ ଦେଉଥିବି୤
ଜୟନ୍ତୀ - ଆଉ ସେ ବାବୁମାନେ ?
ମୁଁ - ସେମାନେ ଛୁଟିରେ ଗଲାବେଳେ ଆମେ କରିବା୤
ଜୟନ୍ତୀ ମୁହଁରେ ଖୁସି ଫୁଟି ଉଠିଲା, ସେ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଚାଲିଗଲା୤ ମୁଁ ଘଣ୍ଟା ଦେଖିଲି ରାତି ନଅଟା ହେଲାଣି୤ ସନ୍ଧ୍ୟା ସାତଟାରେ ଆସିଥିଲା ଯେ ଏତେ ସମୟ ଯାଏଁ ସେ ଘରକୁ ଯାଇନି୤ ତଳଘରୁ ମଉସା ଆସି ପଚାରିଲେ ଜୟନ୍ତୀ ଆଜି ଘରକୁ ଯିବନି କି ? ମୁଁ କହିଲି ମଉସା ସେ ପରା ଟିଭି ଦେଖି ଦେଖି ରୋଷେଇ କରୁଛି୤ ସିରିୟଲ୍ ସରିଲେ ଯିବ୤ ସେ ହଉ ହଉ କହିଲ୍ ତଳକୁ ଚାଲିଗଲେ୤ ଜୟନ୍ତୀ ବି ତରବରରେ ଯିବାକୁ ବାହାରୁଥିଲା, ତାକୁ ଭିଡ଼ିଆଣିଲି ଆଉ ତା ଦୁଧକୁ ଚିପିଲି ଓ ଓଠରେ କିସ୍ ଟେ ଦେଲି୤
ମୋ କାହାଣୀ କେମିତି ଲାଗିଲା ଲେଖି ଜଣାଇବେ୤

Comments for this story may be forwarded by mail to sayyes69@gmail.com and do please mention the name of the story while commenting.